ภาษาเวียดนามจัดอยู่ในกลุ่มภาษามอญ-เขมรของตระกูลภาษาออสโตรเอเชียติก ซึ่งมีอีกสองภาษาที่สำคัญที่จัดอยู่ในกลุ่มเดียวกันคือภาษาเขมรและภาษามอญ
ทว่าคำศัพท์ภาษาเวียดนามส่วนมากจะมีการยืมมาจากภาษาจีนเนื่องจากประเทศจีนได้เข้ามาปกครองเวียดนามตั้งแต่ 111 ปีก่อนปี ค.ศ. จนถึงปี ค.ศ. 939 หลังประเทศเวียดนามได้รับเอกราชจากประเทศจีนแล้ว
ก็ยังมีการใช้ภาษาจีนเป็นภาษาราชการมาอย่างต่อเนื่องจนกระทั่งมีประเทศฝรั่งเศสเข้ามาแทนในช่วงยุคล่าอาณานิคมของฝรั่งเศส กว่าภาษาเวียดนามจะกลายมาเป็นภาษาทางการของประเทศเวียดนามได้ก็คือตอนที่ประเทศเวียดนามได้รับเอกราชจากประเทศฝรั่งเศสในปี
ค.ศ. 1954
หลังจากได้รับเอกราชจากประเทศจีน คนเวียดนามได้เริ่มมีการเขียนโดยใช้ตัวอักษรจื๋อโนมที่มีการดัดแปลงมาจากตัวอักษรภาษาจีน โดยตัวอักษรจื๋อโนมมีตัวอักษรกว่า 3,000 ตัวที่ไม่มีในภาษาจีน ในช่วงศตวรรษที่ 17
ได้มีมิชชันนารีของนิกายโรมันคาทอลิกเข้ามาเผยแพร่ตัวอักษรที่อิงจากภาษาละตินโดยใช้ชื่อว่าตัวอักษรก๊วกหงือ ระหว่างถูกปกครองโดยประเทศฝรั่งเศส เมื่อปี ค.ศ. 1910 ได้มีการกำหนดให้ใช้ตัวอักษรก๊วกหงือเป็นตัวอักษรทางการเวลาใช้เขียนภาษาเวียดนาม
ในปัจจุบันนี้งานเขียนที่ใช้ตัวอักษรก๊วกหงือถูกเก็บไว้แค่ภายในแวดวงของนักวิชาการและนักสะสมโบราณวัตถุจำนวนหนึ่งเท่านั้น
ตัวอักษรภาษาเวียดนามสมัยใหม่จะประกอบด้วยสระ 12 ตัว ( A a A a  â E e Ê ê I i O o Ô ô O o U u U u Y y ) และพยัญชนะ 17 ตัว ( B b C c D d Ð d G g H h K k L l M m N n P p Q q R r S s T t V v X x )
นอกจากนั้นจะมีเครื่องหมายกำกับเสียงสระในรูปแบบวรรณยุกต์อีก 5 ตัว* (À à Ẩ ẩ Ã ã Á á Ậ ậ ) ภาษาเวียดนามจะเขียนจากทางซ้ายไปขวาโดยมีวรรคตอนระหว่างคำและใช้เครื่องหมายวรรคตอน (นอกเหนือจากอะพอสทรอฟี) ที่คล้ายกันกับภาษาอังกฤษ
โดยทั่วไปแล้วภาษาเวียดนามถือว่ามีภาษาถิ่นหลัก ๆ ตามภูมิภาคอยู่สามภาษา คือภาษาเหนือ ภาษากลาง และภาษาใต้ หลัก ๆ แล้วภาษาถิ่นจะต่างกันในเรื่องของการออกเสียง และยังมีความต่างในเรื่องคำศัพท์และไวยากรณ์อีกด้วย
ซึ่งภาษาถิ่นภาคเหนือถือเป็นทำเนียบภาษาระดับสูงของภาษาเวียดนาม
* ด้วยเหตุผลทางเทคนิคเราจึงจำเป็นต้องใส่รวมกับสระ A เพื่อให้แสดงผลได้อย่างถูกต้องในเบราว์เซอร์ทุกชนิด