เกี่ยวกับภาษาจีน
กลุ่มภาษาถิ่นของภาษาจีนเป็นหนึ่งในสองภาษาหลักของตระกูลภาษาจีน-ทิเบต โดยอีกกลุ่มคือภาษาทิเบต-พม่า ระบบการจำแนกภาษาถิ่นแบบดั้งเดิมของภาษาจีนประกอบด้วยเจ็ดภาษาถิ่นหลัก ได้แก่ ภาษาจีนกลาง ภาษาหวู ภาษาเยว่ ภาษาหมิ่น ภาษาเซียง ภาษาฮากกา
และภาษากั้น
ถึงแม้คนที่พูดภาษาจีนถิ่นต่าง ๆ จะสื่อสารกันรู้เรื่องได้ แต่คนจีนส่วนใหญ่ก็เข้าใจว่าภาษาถิ่นเหล่านี้มีความแตกต่างกัน แต่ก็ยังถือเป็นส่วนหนึ่งของภาษาจีน ภาษาจีนกลาง ซึ่งรวมถึงภาษาจีนมาตรฐาน มีคนพูดมากที่สุดประมาณ 1,400 ล้านคน
รองลงมาคือภาษาอู๋ที่มีคนพูดประมาณ 90 ล้านคน และภาษาเหยา ซึ่งรวมถึงภาษาจีนกวางตุ้ง มีคนพูดประมาณ 70 ล้านคน
ภาษาจีนเป็นหนึ่งในภาษาที่เก่าแก่ที่สุดในโลก ผู้คนเชื่อว่ามีการใช้ภาษาจีนโบราณกันอย่างแพร่หลายตั้งแต่ช่วงต้นถึงกลางของราชวงศ์โจว (ประมาณ 1122 ถึง 256 ปีก่อนคริสตกาล) ส่วนภาษาเขียนที่เก่าแก่ที่สุดที่เราพบ เรียกว่า 'อักษรกระดูกเต่า'
หรือ 'อักษรกระดูกเสี่ยงทาย' ซึ่งมีอายุย้อนไปถึงสมัยราชวงศ์ชาง ราว 2000 ปีก่อนคริสตกาล
ภาษาจีนมาตรฐานพัฒนามาจากภาษาจีนปักกิ่ง ซึ่งเป็นหนึ่งในภาษาถิ่นของภาษาจีนกลาง ปัจจุบัน ภาษาจีนมาตรฐานเป็นภาษาราชการของจีนแผ่นดินใหญ่และไต้หวัน นอกจากนี้ ยังเป็นหนึ่งในสี่ภาษาราชการของประเทศสิงคโปร์ด้วย
ภาษาจีนกวางตุ้งเป็นภาษาถิ่นดั้งเดิมของพื้นที่กวางโจวในมณฑลกวางตุ้ง และถือเป็นภาษาถิ่นที่มีความสำคัญสูงสุดในกลุ่มภาษาเหยา ภาษาจีนเป็นหนึ่งในสองภาษาราชการของเขตบริหารพิเศษฮ่องกงและมาเก๊า (โดยอีกภาษาคือภาษาอังกฤษสำหรับฮ่องกง
และภาษาโปรตุเกสสำหรับมาเก๊า) อย่างไรก็ตาม ทั้งฮ่องกงและมาเก๊าใช้ภาษาจีนกวางตุ้งเป็นหลักในภาษาพูดทั่วไป
ระบบการเขียนภาษาจีนใช้ตัวอักษรที่แทนความหมายของคำโดยตรง ไม่ได้แสดงเสียงอ่านเหมือนภาษาอื่น ๆ แม้บางคนจะเรียกตัวอักษรจีนว่า ""ตัวหนังสือความคิด"" แต่จริง ๆ แล้วหลายความคิดต้องใช้หลายตัวอักษรประกอบกัน
เพราะตัวอักษรจีนไม่ได้บอกวิธีออกเสียง คนอ่านจึงไม่จำเป็นต้องรู้วิธีอ่านออกเสียงหรือพูดภาษาเดียวกับผู้เขียน ยกตัวอย่างเช่น คนจีนสองคนที่พูดภาษาถิ่นต่างกันจนฟังกันไม่รู้เรื่อง ก็ยังสามารถอ่านและเข้าใจข้อความเดียวกันได้
แม้ว่าคนเขียนจะใช้ภาษาถิ่นที่ต่างไปจากทั้งสองคนก็ตาม นี่ทำให้การสื่อสารด้วยการเขียนในภาษาจีนมีประสิทธิภาพมาก
การที่ตัวอักษรจีนแยกความหมายออกจากการออกเสียงนั้น มีข้อเสียที่สำคัญคือ ผู้เรียนต้องจดจำทั้งรูปร่างและเสียงอ่านของตัวอักษรจำนวนมาก พจนานุกรมจีนฉบับสมบูรณ์มีตัวอักษรถึง 50,000 ตัว แม้ว่าหลายตัวจะเป็นอักษรโบราณหรือไม่ค่อยใช้แล้วก็ตาม
ในชีวิตประจำวัน คนจีนแผ่นดินใหญ่ใช้ตัวอักษรประมาณ 3,500 ถึง 7,000 ตัว ส่วนในไต้หวันและฮ่องกงใช้ประมาณ 4,800 ตัว ปัจจุบัน มีระบบการเขียนจีนสองแบบที่ใช้กันอย่างแพร่หลาย คือ ตัวจีนแบบดั้งเดิมที่ใช้ในฮ่องกง มาเก๊า และไต้หวัน
และตัวจีนแบบย่อที่ใช้ในจีนแผ่นดินใหญ่และสิงคโปร์ ความแตกต่างนี้ยิ่งเพิ่มความท้าทายให้กับผู้เรียนภาษาจีน